Zoals jullie allemaal weten is het oogsten afgelopen vrijdag gelukt, maar daar zaten wel wat haken en ogen aan.
Woensdag had ik nog niet genoeg stamcellen in mijn bloed zitten om te oogsten, ik had er nog geen 1 miljoen en oogsten wordt gedaan vanaf 6 miljoen, schoot dus niet op. Extra groeiprikken erin en dat heb ik woensdag geweten.
De stamcellen dachten letterlijk; O help we moeten groeien. Vanaf die middag heb ik pijn in mijn ruggenwervel gehad van mijn kruin tot mijn stuitje en op mijn borst alsof ik plat gedrukt werd. Voor degene die bevallen zijn, het leek op heftige weeën die niet weg te puffen zijn en niet ophouden. In een ziekenhuis hebben ze daar weer allerlei pijnstillers voor, dus ik kon weer gaan spacen.
Donderdagochtend weer bloed afgenomen en het lab ging weer tellen. Een spannend uurtje, maar dat eindigde met goed nieuws. Meer dan 17 miljoen cellen!!!!! Voordat het oogsten kon beginnen moest er nog een lieslijn aangebracht worden. Vaak doen ze het oogsten via de aders in de armen, mijn aders zijn hier niet geschikt voor dus vandaar een lieslijn. Een lieslijn is een buisje dat in een ader van je lies wordt aangebracht, dit buisje heeft de dikte van de oplaadkabel van je telefoon, is echt heel groot. Na het aanbrengen van deze lijn kwam ik weer terug op mijn kamer en moest even wachten totdat de feresekamer vrij was om daar te gaan met oogsten. Ondertussen ging de verdoving van het aanbrengen uitwerken en dat voelde niet echt fijn, maar ja als een verdoving uitwerkt heb je altijd even pijn, dacht ik.
Op de feresekamer sloten ze een machine (soort dyalise apparaat) aan op de lieslijn. Je bloed stroomt dan via de lijn door het apparaat en weer terug je lijf in. De machine haalt ondertussen je plasma en je stamcellen eruit, echt wonderbaarlijk hoe dat gaat.
machine met rechts bovenin het zakje plasma 
de stamcellen die geoogst zijn uit mijn bloed
Ook wonderbaarlijk hoe goed je lichaam dit allemaal aankan. Tussentijds wordt er een monster weggebracht om uit te gaan rekenen of er genoeg stamcellen geoogst zijn. Ik was met 3 uur klaar, dit is echt heel snel werd er gezegd.
Tijdens die 3 uur mocht ik niet bewegen, plassen op een po die onder mijn billen werd geschoven, dit is niet te doen hoor. Ik had ook nog steeds veel pijn in mijn lies, ik kon mijn been niet bewegen van de pijn.
Terug op de kamer gelijk naar de lieslijn kijken, van mij hadden ze deze er meteen uit mogen halen, maar dat mag pas na 24 uur en pas als ze zeker weten dat er genoeg goede stamcellen geoogst zijn dus ik moest zo de nacht in. Dit zag ik echt niet zitten, ik was er nu wel klaar mee.
Ik zat al aan genoeg opiaten inmiddels, dus ik kreeg een spuit in mijn been van het een of ander en dat zou meteen moeten helpen, ik moet je zeggen er gebeurde van alles, behalve dat de pijn verdween in mijn lies. Ik kon mijn been gewoon niet bewegen. De anesthesist werd gebeld om te kijken of er misschien iets niet goed zat of een ontsteking. En wat bleek, de fijne lijn zat waarschijnlijk tegen een pees aan, dus bij elke beweging had ik pijn, oplossing: Stil op bed blijven liggen en ik kom u zo (uur of 8 in de avond) wel even verdoven, dat kan eventueel voor 4 tot 6 uur werken, maar dan kan u in ieder geval in slaap proberen te komen.
Dit leek mij ook maar de beste oplossing en zo ging ik dan ook de nacht in, ik viel meteen in slaap en na 4 uurtjes werd ik wakker, weer een spuit in mijn been en weer 2 uurtjes slapen en zo de hele nacht door. Zoals je wel zal begrijpen voelde ik me vrijdagochtend niet echt fit en had ik nog steeds pijn, ik lag al bijna 24 uur op mijn rug in dit bed, plassen op de po-stoel zodat ik niet zoveel hoefde te bewegen, ik was het echt zat. Had ik ook nog koorts !!! NEEEEEEE niet naar huis.
Toen bekend was dat er genoeg goede stamcellen waren geoogst kon de lieslijn eruit, gelijk geen pijn meer in mijn lies met bewegen, wat een opluchting. Nog wel minimaal een uurtje plat met drukverband om de ader te dichten, maar na meer dan 24 uur in dezelfde houding op bed kon dat er ook nog wel bij. Lekker wassen, douchen mocht pas zaterdagochtend, schoon bed en slapen.
Vriso kwam in de middag nog even gezellig langs, de koorts zakte langzaam af en naar verwachting mocht ik zaterdagochtend wel lekker naar huis. Nog een nachtje vertroeteld worden door alle verpleging en dan naar Tijs en Molly en natuurlijk in mijn eigen bed. Heerlijk.
De naweeën van de Chemo
Vriso en ik hadden het er vrijdag nog over dat ik nog steeds al mijn haren had. Zal de volgende chemo wel worden, eigenwijs als ik ben doe ik toch net alles even anders.
Toch niet, een uur nadat Vriso naar huis was haalde ik mijn handen door mijn haar en hield wat haren vast. O nee, toch wel nu al. Dit was wel even slikken, ga ik het vanavond al eraf halen of morgenochtend.
De emotionele klap kreeg ik toen pas echt, de verpleegster vroeg wat ik nu het ergst vond van het feit dat mijn haar uit ging vallen. Toen ik daar over nadacht kwam de klap, niet het kaal worden, maar het besef dat ik ziek ben, echt ziek, ik had dit gevoel nog steeds niet en een kale kop confronteert je daar toch wel mee. Inmiddels werden het echt plukken die ik eruit haalde. Dus tondeuse er maar over, ik wilde niet wakker worden met plukken haar op mijn kussen.
De beslissing was lastig, maar je kan het vergelijken met in het water springen, als je eenmaal door bent is het goed. Zo voelde het voor mijn ook.
Ik moet je zeggen dat ik de nacht van vrijdag op zaterdag heerlijk geslapen heb, eindelijk aan een stuk door. Vrijdagochtend geen koorts meer, lekker douchen, pleister wisselen en naar huis.
Het is 1e Paasdag, 12 april, en 16 jaar geleden dat papa stierf. Ik ben nu lekker thuis met mijn mannen en Molly, zit te genieten onder de veranda, alles op te schrijven en te overdenken.
Wat ben ik gelukkig en kan ik nog meer genieten van alle kleine dingen dan dat ik al deed. Door mijn “topconditie”(ja ik moet er ook om lachen) mag ik in plaats van 7 mei al terugkomen op 23 april, 2 weken eerder. De stamcellen zal ik naar verwachting terugkrijgen op 29 april.
Tot snel weer.
Wat een Rollercoaster!
Sterkte lieverd.
En dan kan je in deze tijd ook nog eens minder/geen bezoek krijgen om je te steunen.
Hou je haaks.
X
Nou, als ik het zo las, is de naam rollercoaster inderdaad heel erg toepasselijk. Jeetje, dat waren weer paar pittige dagen voor je, met voorlopig de mooie (tussen)stand: heerlijk weer naar huis en genieten van alles. Alweer 16 jaar dat Dick, je papa is overleden, het voelt veel korter, wat gaat de tijd toch snel.
Gelukkig dus de 23e al weer langs daar en de 29e de oogst terug. Fijne paas thuis. Liefs Y.
Wow Pascal, wat heb je een week weer achter de rug! Fijn dat je thuis bent bij je mannen. Rustig aan💋. Groetjes Muriël
Ben blij dat je thuis bent lieve schat ..wat een week heb je achter de rug .. ja vandaag is de dag dat je vader 16 jaar geleden overleed .sterkte de komende weken geniet van je gezin .
Dikke kus 💋 💋💋
Jeetje pascal
Wat moet jij veel doorstaan.
Ik post niet veel bij je maar bedenk dat ik aan ke denk
Heel veel sterkte
Met tranen in mijn ogen je verhaal gelezen, pfff, wat een heftige week heb jij achter de rug! Je bent zo sterk! Hou dit vast! Sterkte en geniet met je mannen en Molly! 😘
Héél indrukwekkend Pascal. En heel knap verwoord. Wat heb jij een leed moeten ondergaan en dat in een periode die lijdensweek heet.
Het zal allemaal niet voor niets zijn. Je Grote Beloning is je herstel.
De nieuwe coup staat je! Nu komt je leuke kop pas helemaal tot zijn recht.
Nu nog ‘even’ doorbijten!!
Hoi dick
Dank je wel voor het compliment
Jeetje wat een heftige belevenissen weer. Nu even genieten en bijkomen. Op naar de 23ste 💪
Prachtig zo gepland met de Pasen dat glimmende paasei 😂😂💋💋
Jeetje wat een verhaal!!! En wat een topwijf ben je!! Zo veel bewondering voor je.
Geniet van je mannen en een dikke knuffel aan Molly
Wat een verhaal weer…. heftig 😕.
En alweer 16 jaar geleden, ik weet het nog zo goed. Lekker bij je mannen nu. Genieten daarvan. 🍀💋
😚
Top. Nu thuis genieten. Fijne paasdagen. 🐰🐰
Jeetje Pascal wat heb jij een heftige week achter de rug! Nu lekker bij je mannen!
Ik heb RESPECT voor jou hoe jij dit allemaal ondergaat en ben er gelijkertijd ook stil van als ik hier lees wàt je allemaal ondergaat! Kop op wijffie, tis zwaar , zeker ook in combinatie met t Corona-gedoe! Dikke knuffel 👄
Lieve Pascal. Wat een toestand waar je in bent beland en wat een bewondering heb ik voor jou, hoe je er mee omgaat.
We hebben elkaar denk ik een jaar of 14 niet gezien. Ik zie Tijs nog zitten bij mij op het aanrecht in Baambrugge. Bijzonder dat juist jouw ziek zijn weer een heleboel herinneringen naar boven haalt.
Ik denk aan je. Dikke knuffel x
En wat hebben we beide toen veel meegemaakt. Maar we zijn er ook sterk uitgekomen
Kanjer! Hou vol!! Denk aan je!!
Wat een tijd heb jij meegemaakt. Knuffel je hondje niet dood mäar geniet er even van. Groetjes Hans
We bellen snel weer😘
Hoi Kanjer, ben je niet trots op jezelf?? Wij wel hoor!!! Een schrale troost, je hebt ook een prachtig koppie zonder haar, maar je krullen komen er ook weer hoor! Dit is een hele lange reis voor je, maar het is voor een heeeel goed doel. Straks komt jouw tijd weer. Geef mannen en Molly een knuffel van ons en tot skypes! Marion
Hoi schat ben zo blij voor je dat je weer lekker thuis bent en even je rust kunt nemen. Je ziet er fantastisch uit hoor. Zoals ik al zei, al zet jij een pispot op je hoofd, alles staat je goed. Gisteren even kort met elkaar gebeld, dat heeft mij erg goed gedaan en mocht even lekker uithuilen bij je. DANKJEWEL. Op dezelfde manier doorgaan hoor. Ik ben zo trots op je. Heel dikke knuffel van mij en een slubberlik van Benchy
😘