En dan is het opeens over en uit. Hoe moe kan je zijn. Het is niet te omschrijven en te bevatten. Elke ochtend als ik wakker word hoop ik me fitter te voelen, maar nog niet. Het komt echt goed wordt gezegd.
Ik ben dit blog niet alleen begonnen om iedereen op de hoogte te houden, maar vooral om alles van me af te schrijven. Ook de minder leuke momenten horen daarbij.
Gisteren spontaan bloeduitstortingen en blauwe plekken, ik wist het al. De trombocyten waren nu 6 en dus veel te laag. Weer een zak bloedplaatjes. Mijn HB was 5,2 dus ik hoefde geen bloedtransfusie.
Wat ben ik het hier zat, de verpleging is hartstikke lief hoor, maar ik voel me echt opgesloten. Doordat ik zo moe ben is wandelen bijna niet te doen en eerlijk gezegd ben ik die gang nu ook wel zat. Komt gisteren mijn avondeten, is mijn vlees koud en mijn toetje en appelmoes warm!!!!!
Het geleefd worden is niet meer leuk, om 6 uur krijg ik antibiotica, word ik dus wakker gemaakt, meestal met 5 minuten zit het erin en kan ik weer slapen. Vanmorgen dus niet. Via de PICC-lijn heb ik 2 aansluitingen om de antibiotica etc. toe te dienen. Een van die lijnen zit al 3 dagen dicht en vanmorgen zat lijn 2 ook dicht. Om kwart voor 7 gaf de verpleegkundige het op, de dagdienst moet er maar naar kijken. Inmiddels dus aardig wakker maar ook nog moe. Val ik eindelijk weer in slaap, staat tegen 8 uur de ontbijtkar voor mijn neus en ook de verpleegkundige om weer naar mijn lijn te kijken, controles te doen en de medicijnen te brengen.
Ook nu lukt het niet, er wordt iemand bijgehaald. Ze spuiten in beide lijnen een of ander spulletje en dat moet even een half uurtje inwerken. Ondertussen probeer ik van mijn ontbijtje te genieten. Een half uur later staat ze voor mijn neus. Een van de 2 lijnen krijgt ze werkend, de andere niet, ze gaat in overleg. En ja hoor een half uur later komt ze terug met versterking, lijn 2 doet het nu ook opeens. Eindelijk rust hoop ik. Inmiddels is het al half 10. Mijn ontbijt plateau wordt al weer opgehaald en eigenlijk moet ik nu gaan douchen. Maar energie heb ik echt nog niet. Eerst maar een kopje thee.
Kwart over 10 onder de douche en ontdekken dat mijn benen te moe zijn om op te staan en ik echt de douchestoel nodig heb om mezelf te wassen. Dan knapt er iets. Ik weet dat het tijdelijk is, maar toch. Na het lekker even janken onder de douche mezelf nog afdrogen, insmeren en tanden poetsen. Het lijkt wel alsof ik een hele dag heb gewandeld zo moe ben ik.
Dan maar weer op bed, even bijkomen. 11 uur weer iemand binnen, soepmoment. Dit is wel het moment van de dag waar ik altijd naar uitkijk, de soep is tot nu toe altijd lekker geweest en vandaag is het aspergesoep. Ondertussen was ze ook al geweest met de vraag of ik wat wilde drinken. Half 12, de schoonmaker ! En dan komt zo weer de lunch.
Ik weet dat ik niet veel te klagen heb, medisch gezien gaat het heel goed, geen kapotte mond, geen koorts, maar wel slijmvliezen die niet doen wat ik zou willen, al een week aambeien, nog nooit gehad. Doordat mijn afweersysteem 0 is, zal dit nu ook niet genezen, dus zalf gekregen die verdoofd en maar uitzingen.
Ik wil naar huis, Vriso, Tijs en Molly om me heen, mijn eigen tijd indelen. Vriso is dinsdag voor het laatst geweest, hij komt vandaag weer, ik ben daar wel heel blij mee. Alleen Vriso mag langs komen en na ruim 2 weken mis ik gewoon mijn kind, hond en huis.
Wat ben ik trots op mijn 2 mannen. Vriso moet opeens het huishouden runnen, zorgen voor het avondeten, de inkopen, de was, het huishouden, Tijs helpen met school en nog gewoon werken. O ja, ook nog af en toe bij mij langs om me op te beuren.
En dan Tijs, wat doet hij het ook goed. School gaat goed, zorgt voor Molly en gaat af en toe bij Oma langs. Ook helpt hij in het huishouden, stofzuigen, snoeien van de tuin en zelfs een keer koken!!
Wat hou ik van jullie!
Waar ik me dan opeens aan irriteer is dat mensen klagen over Corona en de beperkingen. Mensen jullie zijn in ieder geval thuis en mogen naar buiten. De meeste mensen mogen hun kinderen en partner zien. Bedenk wat wel kan en niet wat niet kan. Hier op de afdeling proberen we dat ook echt en wij mogen maar 1 familielid zien en zitten letterlijk opgesloten. Er kan niet eens een raam open!!!!!
Dit opschrijven lucht me zo op, voel me al veel beter.
Blijf de narigheid van je afschrijven. Dat werkt! En de reacties van familie en vrienden bieden troost als je het niet ziet zitten. Dipjes zijn er om aan toe te geven, je bent echt al flink genoeg.
Hou vol, houd moed (houdt moet!)
Lieve meid, wat heb ik met je te doen. Huil maar lekker uit. Je hoeft niet altijd die flinkerd te zijn.dat heb je mij geleerd. Zou je graag willen knuffelen maar helaas. Sterkte schat nog even er zijn al twee weken om.dikke kus
π
Ach lieverd, wat voel ik met je mee, je weet waar je het voor doet, t verloopt voorspoedig maar toch…..tis zwaar k****t! Hoop dat je volgende week om deze tijd je n stukje beter voelt!! πββ
Rot om te lezen hoe je je voelt en ik heb echt met je te doen!! Hou vol meid!! Hoop dat voor jou ook heel snel de zon weer gaat schijnen en dat je snel weer naar je mannen mag. π
Alles opschrijven helpt idd. Wij leven met je mee. Je bent geweldig positief. Hou vol, ’t komt goed. ππ Groetjes L&J
Wat heftig Pascal, echt naar voor jou π₯π₯π₯
Wat kun je toch goed omschrijven hoe je je voelt en hoe het gaat. Je bent al een heel eind op weg ! Heel veel sterkte meis, hou vol en we denken aan jou.
Hartelijke groeten uit Eindhoven.
Jack en Sonja, Lynn & Goof
Dank je wel
Lieve buuf β₯ je doet het onwijs goed!! Je hoeft je niet altijd groot te houden π½ je mag verdrietig zijn en het is inderdaad soms zwaar klote!!
Kus van ons! Hou je haaks schat.
Heel veel sterkte pascal, groetjes Chris
Wat een verhaal ook dit keer weer en wat kun jij veel aan zeg! Eindelijk dan die huilbui , heel goed juist ! Altijd flink zijn hoeft en kan niet ! Ik hoop dat het je heeft opgelucht en dat je je vanaf nu weer iets beter gaat voelen ! Heel veel Sterkte weer van ons 4 ! Groetjes
Heb het zo met je te doen! Lekker van je af blijven schrijven. Komt goed, nou can do thuis πͺ
Nou Pascal wat een verhaal heb je geschreven.. ik heb het even moeten laten bezinken.. dat je verdrietig bent geweest is niet zo gek … je bent aldoor zo flink geweest dan komt het er toch een keer uit en dat is maar goed ook hou je taai schat er komen ook weer betere tijden ..
dikke kus
Een hele dikke knuffel….. het is zo herkenbaar al zat ik (o.a.) in het kanker-traject…. hou vol!! en af en toe een flinke huilbui lucht op!! Je hoeft niet altijd sterk te zijn…….. als je daarna maar weer de moed kan vinden om door te gaan… er komen echt weer betere tijden.. dikke knuffel ook van Sanne!
Lieve Pascal, keep on going π. Soms geeft het leven je een test…….. Niet om te zien hoe zwak je bent, maar om te ontdekken hoe sterk je eigenlijk bent πͺ
Dikke knuffel X
Δ°k wens je heel veel sterkte en succes toe. Groetjes Muzaffer.ππ·π·
Beste Pascal
Ik probeer me voor te stellen hoe deze rollercoaster voor jou moet zijn maar ik denk dat je het mee moet maken om het echt te begrijpen. Ik voel wel je onmacht en begrijp je verdriet en ik voel met je mee( huil nu ook letterlijk met je mee). Hou vol lotgenoot en blijf vooral van je afschrijvenππππππ
Irene
Lieve buuf,
Wat schrijf je het allemaal goed op.
Van persoonlijk tot uitleg hoe het allemaal werkt. Wat ik zo mooi vind is dat je dan ook nog denkt aan de ander: doneer bloed ! Zo sterk!
En ook zo sterk dat je nu zegt een echte diepe dip te hebben.
Ik heb veel bewondering voor je!
Warme groet! Suzanne